Lekcja 5 z 7
7 min
W jaki sposób poradzić sobie z analizą wykresu, zwłaszcza jeśli zależy nam na średnio i długoterminowym ujęciu? Pewnym rozwiązaniem mogłaby być ocena wykresu instrumentu bazowego (np. indeksu, akcji), ale dla wielu uczestników rynku jest to niewystarczające. Dla wielu z nich mają znaczenie konkretne poziomy, formacje i zachowania się wykresu właśnie kontraktu, a nie aktywów bazowych.
Żeby rozwiązać ten problem analitycy wykresów tworzą syntetyczne wykresy kontraktów. Są to wykresy tworzone z danych kolejnych wygasających serii, tak aby tworzyły jak najdłuższą historię. Są dwa rodzaje podejścia do tego rodzaju wykresów.
Wykresy kontynuacyjne
Prostsze zakłada zbudowanie wykresu na podstawie danych najbardziej aktywnej serii. W dniu wygasania kolejne dane brane są z następnej aktywnej serii. Wadą tego podejścia jest to, że w chwili przechodzenia z jednej serii na drugą na wykresie mogą powstać luki będące konsekwencją różnic w cenach kontraktów. Jak pisaliśmy we wcześniejszej lekcji ze względu na swoją konstrukcję, każda seria kontraktów powinna być inaczej wyceniana. Wygasająca seria będzie miała kurs równy instrumentowi bazowemu, ale kolejna może się od niego różnić. Na wykresie te różnice będą owocowały przerwami. Mogą one zaburzać analizy lub efekty testowania różnego rodzaju systemów transakcyjnych. W bazie danych notowań dane dla kontraktów na indeks WIG20 oznaczone są symbolem FW20WS_20.
Innym sposobem budowania wykresu kontynuacyjnego jest korzystanie z danych najbardziej aktywnej serii, zaś w momencie przechodzenia na kolejną dane historyczne są korygowane o „lukę” wynikającą z tego przejścia. To podejście sprawia, że wykres charakteryzuje się ciągłością, jednak historyczne dane (serii wcześniejszych) nie są rzeczywiste. W bazie danych notowań dane dla kontraktów na indeks WIG20 oznaczone są symbolem FW20_20.
Na wykresie widać różnice między wykresami kontynuacyjnymi budowanymi w ten sposób. Czarna linia to wykres budowany na podstawie realnie wygasających serii, zielona to wykres kontynuacyjny korygowany o luki.
Warto pamiętać o tej specyfice tworzenia długoterminowych wykresów. W przeciwnym razie wszelkie analizy trendów, linii rysowanych na wykresie, a nawet tworzonych wskaźników mogą prowadzić do błędnych wniosków. Również w przypadku tworzenia automatycznych systemów transakcyjnych należy mieć świadomość, że historyczne sygnały pojawiające się w okolicach zmiany jednej serii na kolejną mogą fałszować wyniki testów.
Metody analiz rynku
Dwa najbardziej rozpowszechnione podejścia do analizy rynku to analiza techniczna oraz analiza fundamentalna. Pierwsza z nich zajmuje się oceną trendów widocznych na wykresach i próby odgadnięcia prawdopodobnego zachowania cen w przyszłości. Druga – czyli analiza fundamentalna – koncentruje się na wycenie wartości aktywów. O obu tych metodach piszemy w Krótkim kursie inwestowania w akcje. W zasadzie w przypadku kontraktów terminowych obowiązują te same zasady, zwłaszcza jeśli chodzi o analizę techniczną. W przypadku analizy fundamentalnej sprawa się nieco komplikuje. Wycenie podlega bowiem instrument bazowy, czyli realne aktywa na które dany kontrakt jest wystawiony (akcje, towary, surowce, obligacje). Każdy z tych rodzajów aktywów ma swoje własne sposoby wyceny. Najtrudniej sytuacja wygląda w przypadku indeksów akcji. Dla niektórych autorów (np. W. Gallacher) próba wyceny fundamentalnej indeksu akcji mija się z celem. Po pierwsze ze względu na złożoność (w skład indeksu wchodzi wiele różnych akcji), po drugie zaś z racji zmian zachodzących w składach indeksów na przestrzeni lat.
Niniejszy materiał, przygotowany przez DM BOŚ S.A. ma charakter wyłącznie informacyjny, prezentowany jest w celach edukacyjnych i nie stanowi porady prawnej oraz nie jest rekomendacją osobistą w ramach świadczenia usługi doradztwa inwestycyjnego zgodnie z przepisami prawa. DM BOŚ S.A. nie udziela gwarancji dokładności, aktualności, oraz kompletności niniejszych informacji. Zaleca się przeprowadzenie we własnym zakresie niezależnego przeglądu informacji z niniejszego materiału.